Οι σημαντικότερες τροποποιήσεις και προσθήκες στο Ν.3013/2002 (περί αναβάθμισης πολιτικής προστασίας και άλλες διατάξεις) που προβλέπονται από τις διατάξεις του Ν.4249/2014

Η παρούσα εργασία με θέμα: "Οι σημαντικότερες τροποποιήσεις και προσθήκες στο Ν.3013/2002 (περί αναβάθμισης πολιτικής προστασίας και άλλες διατάξεις) που προβλέπονται από τις διατάξεις του Ν.4249/2014" γράφηκε από τον Επιπυραγό Διονύσιο Χρηστάκη, στα πλαίσια της εκπαίδευσης της Σχολής Επιμόρφωσης Επιπυραγών 2018, του Πυροσβεστικού Σώματος.

Διαβάστε ολόκληρη την εργασία σε μορφή ηλεκτρονικού βιβλίου pdf: (Η εργασία παρουσιάζεται μόνο για Εκπαιδευτικούς - Ερευνητικούς σκοπούς)

Δασικές Πυρκαγιές: Χώροι Ανεξέλεγκτης Εναπόθεσης Απορριμμάτων

 

Γενικές Απαγορεύσεις

Απαγορεύεται η εγκατάλειψη εύφλεκτων υλών ή άχρηστων ειδών στην ύπαιθρο. Επιτρέπεται η τοποθέτηση - φύλαξή τους σε κατάλληλο χώρο η απόσταση του οποίου είναι 300 μέτρα από τις παρυφές δασών ή δασικών εκτάσεων και 50 μέτρα από δενδροστοιχίες με δενδρώδη και θαμνώδη βλάστηση.

Σε περίπτωση που δεν μπορεί να ανεβρεθεί χώρος εκτός δάσους, όπως αυτός ορίζεται στην προηγούμενη παράγραφο, κατ' εξαίρεση μπορούν να αποθηκευθούν εύφλεκτα υλικά σε αποθηκευτικούς χώρους, που βρίσκονται εντός δασών και δασικών εκτάσεων ή πλησίον αυτών, κατόπιν αδείας του οικείου Δασάρχη και μόνον εφόσον τηρούνται τα μέτρα που έχουν υποδειχθεί από την αρμόδια Πυροσβεστική Υπηρεσία, εκδιδομένου στην περίπτωση αυτή σχετικού πιστοποιητικού πυρασφαλείας.

Μέτρα Πυροπροστασίας

Στους χώρους ανεξέλεγκτης εναπόθεσης απορριμμάτων, ενεργείται κάθε χρόνο πριν από την έναρξη της αντιπυρικής περιόδου, αυτοψία από τριμελή Επιτροπή ανά νομό, που συγκροτείται για κάθε Αποκεντρωμένη Διοίκηση τον Ιανουάριο κάθε έτους με απόφαση του αρμόδιου κατά τόπο Συντονιστή και αποτελείται από έναν Αξιωματικό του Πυροσβεστικού Σώματος, της Ελληνικής Αστυνομίας και έναν υπάλληλο των Περιφερειακών Δασικών Υπηρεσιών, με την ιδιότητα του Δασολόγου ή Δασοπόνου. Η αυτοψία πραγματοποιείται για τη διαπίστωση των υπαρχόντων μέτρων και μέσων πυροπροστασίας και την πρόταση των ελλειπόντων. Η Επιτροπή συντάσσει σχετική έκθεση που υποβάλλεται στην αρμόδια Πυροσβεστική Υπηρεσία καθώς και στην αρμόδια Δ/νση Πολιτικής Προστασίας της Περιφέρειας. Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση με έγγραφο της αποστέλλει την έκθεση για υλοποίηση στην αρμόδια Δημοτική Αρχή και η Πυροσβεστική Υπηρεσία αποστέλλει την έκθεση στην αρμόδια Εισαγγελία. Τα προτεινόμενα από την Επιτροπή μέτρα πυρασφαλείας είναι απαραιτήτως τα εξής:

α. Άνοιγμα λάκκου βάθους 2 μέτρων για την απόθεση των απορριμμάτων, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες του εδάφους.

β. Περίφραξη με δικτυωτό συρματόπλεγμα ύψους 2,5 μέτρων τουλάχιστον ολόκληρου του χώρου απόρριψης.

γ. Διάνοιξη αποψιλωμένης βλαστήσεως ζώνης πλάτους τουλάχιστον 50 μέτρων περιμετρικά της περίφραξης.

Δ. Ύπαρξη επαρκούς αριθμού εργαλείων και ικανής ποσότητας ή παροχής νερού. Ειδικά κατά τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου οι Δήμοι υποχρεούνται να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλούς φύλαξης αντίστοιχα με αυτά που λαμβάνουν για τους χώρους απορριμμάτων για την αποφυγή ανάφλεξης και πρόκλησης πυρκαγιών.

Η παράλειψη λήψεως ή η πλημμελής λήψη μέτρων αποτελεί σοβαρή παράβαση των καθηκόντων των Δήμων και επισύρει τις ποινές που προβλέπονται από τις διατάξεις του Δημοτικού Κώδικα (άρθρο 118 του ν. 1892/1990).

Επίσης, κατά τη διάρκεια των ημερών της αντιπυρικής περιόδου με δείκτη επικινδυνότητας 4 (πολύ υψηλή) και 5 (κατάσταση συναγερμού) για τη συγκεκριμένη περιοχή, επιβάλλεται η παρουσία υδροφόρου οχήματος με μέριμνα του οικείου Δήμου.

Έλεγχος Εφαρμογής

Ο έλεγχος εφαρμογής των αναφερόμενων μέτρων ενεργείται από την αρμόδια Πυροσβεστική Υπηρεσία καθώς και από την προαναφερόμενη Επιτροπή της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

Ποινικές-Πειθαρχικές Κυρώσεις

Με την επιφύλαξη διατάξεων που προβλέπουν αυστηρότερες ποινές, οι παραβάτες του παρόντος κανονισμού διώκονται και τιμωρούνται σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 458 του Ποινικού Κώδικα.

Οι διατάξεις του «Δημοτικού Κώδικα», όπως ισχύουν, έχουν εφαρμογή για τους παραβάτες της παρούσας, που είναι αιρετά όργανα των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης Α' βαθμού.

(Πηγή: Π/κή Δ/ξη 9/2000, 9Α/2005, Ν. 1892/1990. αριθμ. 2132/1/2017 ΓΓΠΠ)
 A.K

 Ακόλουθήστε μας στη σελίδα μας στο facebooκ: https://www.facebook.com/ppattikis/

18 Απριλίου 1906: Ο Mεγάλος Σεισμός του Σαν Φρανσίσκο

                

Ισχυρή σεισμική δόνηση μεγέθους 7,9 Mw (κάποιοι άλλοι ανεβάζουν το μέγεθος στα 8,3)  και έντασης της κλίμακας Μercalli τη Μέγιστη XI (Extreme), με επίκεντρο στη θαλάσσια περιοχή του Σαν Φρανσίσκο (ρήγμα του Αγίου Ανδρέα) εκδηλώθηκε στις 5:12 το πρωί της 18^ης Απριλίου το 1906 με χρονική διάρκεια τα 48 δευτερόλεπτα.

Τον ισχυρό σεισμό που έγινε αισθητός σε όλη την Καλιφόρνια και τη Νεβάδα, ακολούθησαν μετασεισμοί και πυρκαγιές που προκλήθηκαν από σπασμένους σωλήνες γκαζιού και διήρκεσαν τέσσερις ημέρες.

Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 3.000 άτομα έχασαν τη ζωή τους, περίπου 225.000 άτομα τραυματίστηκαν και το 80% του δομικού πλούτου της πόλης μετατράπηκε σε ερείπια. 

Την εποχή της καταστροφής. το Σαν Φρανσίσκο ήταν η ένατη μεγαλύτερη πόλη στις Ηνωμένες Πολιτείες και η μεγαλύτερη στη δυτική ακτή με πληθυσμό περίπου 410.000 κατοίκους.

Την εποχή εκείνη μόνο 375 από τους θανάτους αναφέρθηκαν επίσημα από τις αρχές, φοβούμενες ότι η αποκάλυψη του ακριβούς αριθμού των θυμάτων θα έπληττε την εικόνα της πόλης, που εκείνη την εποχή ήταν η ταχύτερα αναπτυσσόμενη περιοχή των ΗΠΑ. Επιπλέον, εκατοντάδες θύματα από την κινέζικη γειτονιά της «Chinatown» αγνοήθηκαν για ρατσιστικούς λόγους.  

Καθώς και ο σεισμός και οι μετασεισμοί τους ήταν καταστροφικοί, οι πυρκαγιές που έκαιγαν εκτός ελέγχου ήταν ακόμη πιο καταστροφικές. Εκτιμάται ότι μέχρι το 90% της συνολικής καταστροφής ήταν αποτέλεσμα των επακόλουθων πυρκαγιών. Μέσα σε τρεις ημέρες πάνω από 30 πυρκαγιές, κατέστρεψαν περίπου 25.000 κτίρια σε 490 αστικά συγκροτήματα. Μία από τις μεγαλύτερες από αυτές τις πυρκαγιές ξεκίνησε τυχαία σε ένα σπίτι στην οδό Hayes από μια γυναίκα που έκανε το πρωινό για την οικογένειά της. Κάποιες πυρκαγιές θεωρείται ότι ξεκίνησαν από την ίδια την Πυροσβεστική Υπηρεσία του Σαν Φρανσίσκο στην προσπάθεια της να ανοίξει αντιπυρικές ζώνες με χρήση δυναμίτη για κατεδάφιση των κτιρίων από μη εκπαιδευμένους χρήστες. Επίσης, λόγω του γεγονότος ότι η ασφαλιστική αποζημίωση μπορούσε να γίνει μόνο λόγω πυρκαγιάς και όχι λόγω σεισμού, θεωρήθηκε ότι ορισμένοι ιδιοκτήτες σκόπιμα πυρπόλησαν τα κατεστραμμένα από το σεισμό σπίτια τους, προκειμένου να μπορέσουν να διεκδικήσουν αποζημίωση για αυτά.

Χάρτης που δείχνει την έκταση της πυρκαγιάς

Ο στρατός με 4.000 στρατιώτες συνέδραμε στην αντιμετώπιση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, κατά τη διάρκεια των πρώτων ημερών προσφέροντας υπηρεσίες όπως περιπολίες στους δρόμους για να αποθαρρύνουν τη λεηλασία και τη φύλαξη των κτιρίων, τη βοήθεια στην πυροσβεστική υπηρεσία, τη σίτιση, τη στέγαση και την ένδυση δεκάδων χιλιάδων αστέγων κατοίκων της πόλης.

Ωστόσο, τα ομοσπονδιακά στρατεύματα καθώς και τα μέλη της τακτικής αστυνομίας είχαν εξουσιοδοτηθεί να σκοτώνουν όσα άτομα θεωρούσαν ότι εμπλέκονταν σε λεηλασίες ή άλλα εγκλήματα και δεν έλειψαν κατηγορίες εναντίον των ίδιων των στρατιωτών για λεηλασίες. 

 

 

Λεηλασίες στρατιωτών κατά τη διάρκεια της πυρκαγιάς

Αποχώρησαν από την πόλη την 1^η Ιουλίου 1906, όπου οι πολιτικές αρχές ανέλαβαν πλήρως την ευθύνη των προσπαθειών αρωγής και ανακούφισης των πληγέντων.

Ο στρατός ανέλαβε και έφτιαξε 5.610 ξύλινα προκατασκευασμένους οικίσκους προκειμένου να καλύψουν τις ανάγκες 20.000 αστέγων. Οι οικίσκοι σχεδιάστηκαν από τον John McLaren και διαμοιράστηκαν σε έντεκα καταυλισμούς. Μισθώθηκαν στους πληγέντες προς δύο δολάρια το μήνα μέχρι την ανακατασκευή των κατοικιών τους. Ήταν βαμμένα μπλε (χρώμα που ο στρατός είχε σε ποσότητα) και ο μέγιστος αριθμός των αστέγων που τα κατοίκησαν υπολογίζεται ότι ήταν 16.448, η πλειοψηφία των οποίων μέχρι το 1907 τα είχε εγκαταλείψει. Ο τελευταίος επίσημος καταυλισμός υπολογίζεται ότι έκλεισε τις 30 Ιουνίου 1908.

Προκατασκευασμένοι οικίσκοι που κατασκεύασε ο στρατός για τις ανάγκες των πληγέντων

Ο σεισμός του Σαν Φρανσίσκο στις αρχές του 20^ου αι ήταν ίσως η χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία των ΗΠΑ που έθεσε όμως τις βάσεις της σύγχρονης σεισμολογίας, Κατατάσσεται ως ένας από τους σημαντικότερους σεισμούς όλων των εποχών και η σημασία του προέρχεται περισσότερο από τον πλούτο της επιστημονικής γνώσης που προέρχεται από αυτόν παρά από το μέγεθός του.

 Ακολουθείστε μας στο facebook:https://www.facebook.com/ppattikis/

,

Πολιτική Προστασία: Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών για τη Μείωση των Καταστροφών

Τα επίπεδα διαχείρισης κινδύνου καταστροφής καθορίζονται από τις στρατηγικές διαχείρισης, πολιτικών, που αναφέρονται σε παγκόσμιο επίπεδο (international), σε περιφερειακό επίπεδο (regional level) που αφορά ουσιαστικά στο επίπεδο ηπείρων, για παράδειγμα Ευρώπη, Βόρεια Αμερική, Αφρική κτλ., και σε εθνικό επίπεδο (national level), που αφορά στο επίπεδο κράτους.

Το παγκόσμιο επίπεδο διαχείρισης έχει να κάνει με διεθνείς στρατηγικές μείωσης του κινδύνου καταστροφής, που ασκούνται από διεθνείς οργανισμούς και φορείς. Περαιτέρω εξετάζονται οι σχετικές βασικές δράσεις του ΟΗΕ σε διεθνές επίπεδο.

Διεθνής Δεκαετία για την Μείωση των Καταστροφών 1990-1999 (International Decade for Natural Disaster Reduction/IDNDR)

 

H Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με ψήφισμά της το 1989 (Ψήφισμα 44/236) κήρυξε τη δεκαετία του ‘90 ως Διεθνή Δεκαετία για τη Μείωση των Καταστροφών με κύριο στόχο την ανάπτυξη της ικανότητας των κοινοτήτων να διαχειρίζονται τις καταστροφές, προάγοντας τη σημασία της μείωσης των καταστροφών ως συστατικό στοιχείο της αειφόρου ανάπτυξης.

Άνοιξε έτσι ο δρόμος για τη θεώρηση της προστασίας από καταστροφές στο πλαίσιο της αειφόρου ανάπτυξης.

Η Δεκαετία είχε ως σκοπό τη μείωση των απωλειών σε ζωές και περιουσίες και τον περιορισμό των κοινωνικών και οικονομικών συνεπειών από τις καταστροφές, ιδίως στις αναπτυσσόμενες χώρες.

Διεθνής Στρατηγική για τη Μείωση της Καταστροφής (United Nations International Strategy For Disaster Reduction/UNISDR)

 

Η Διεθνής Στρατηγική του ΟΗΕ για τη Μείωση της Καταστροφής υιοθετήθηκε το 1999 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (Ψήφισμα A/RES/54/219). Η UNISDR στοχεύει στην δημιουργία Κοινοτήτων ικανών να αντιμετωπίζουν τις καταστροφές προωθώντας τη σημασία της μείωσης των καταστροφών ως συστατικό στοιχείο της αειφόρου ανάπτυξης. Μέσα από δράσεις και προγράμματα επιδιώκεται να δημιουργηθεί μια «Κουλτούρα Πρόληψης».

Βασίζεται στη συνεργασία ενός ευρέως φάσματος δρώντων που όλοι έχουν ένα σημαντικό ρόλο να παίξουν στην προσπάθεια των Κοινοτήτων και των Κρατών να μειώσουν τον κίνδυνο των καταστροφών. Στους δρώντες που συμμετέχουν περιλαμβάνονται Κυβερνήσεις, υπέρ-Εθνικοί και Μη-Κυβερνητικοί Οργανισμοί, Επιστημονικοί και Ακαδημαϊκοί Οργανισμοί καθώς και ο Ιδιωτικός Τομέας.

Ως Μείωση του Κινδύνου Καταστροφής (Disaster Risk Reduction – DRR), σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό του UNISDR, νοείται «το εννοιολογικό πλαίσιο στοιχείων που εξετάζονται με σκοπό την ελαχιστοποίηση της τρωτότητας και των κινδύνων καταστροφών σε όλα τα τμήματα μίας κοινωνίας, έτσι ώστε να αποφευχθούν (πρόληψη) ή να περιορισθούν (μετριασμός επιπτώσεων και ετοιμότητα) οι επιπτώσεις των καταστροφών και να διευκολυνθεί η βιώσιμη ανάπτυξη».

Στόχοι της UNISDR είναι:

• Η ευαισθητοποίηση του κοινού σε θέματα κινδύνων, τρωτότητας και μείωσης των καταστροφών σε παγκόσμια κλίμακα.
• Η δέσμευση των κρατών μελών για την εφαρμογή πολιτικών μείωσης των φυσικών καταστροφών και της τρωτότητας.
• Η διευκόλυνση και ενίσχυση πολυτομεακών συνεργασιών και δικτύων.
• Η βελτίωση της επιστημονικής γνώσης σε θέματα μείωσης καταστροφών.

Η Στρατηγική εκπληρώνεται από τη Γραμματεία της UNISDR η οποία στηρίζει τα κράτη και τις κοινότητες, σε μια συστηματική και συγκροτημένη προσπάθεια μείωσης του κινδύνου καταστροφής.

Παγκόσμιες Συνδιασκέψεις για τη Μείωση του Κινδύνου Καταστροφών 

Οι Παγκόσμιες Συνδιασκέψεις για τη Μείωση του Κινδύνου Καταστροφής είναι μια σειρά από συνέδρια του ΟΗΕ που εστιάζουν στη διαχείριση των του Κινδύνου Καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής στα πλαίσια της αειφόρου ανάπτυξης.

Οι συνδιασκέψεις συγκεντρώνουν κυβερνητικούς αξιωματούχους και άλλους ενδιαφερόμενους φορείς όπως, ΜΚΟ, οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, τοπικές κυβερνήσεις και εκπροσώπους του ιδιωτικού τομέα από όλο τον κόσμο για να συζητήσουν πώς να ενισχύσουν τη βιωσιμότητα της ανάπτυξης με τη διαχείριση κινδύνων από καταστροφές και κλιματικούς κινδύνους.

Η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη έχει μέχρι τώρα συγκληθεί τρεις φορές.

Στρατηγική της Γιοκοχάμα 1989

Στην 1η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη για τη Μείωση των Φυσικών Καταστροφών στη Γιοκοχάμα της Ιαπωνίας το 1994, εκπονήθηκε ένα σχέδιο δράσης και πολιτικής για τη μείωση των φυσικών καταστροφών (Yokohama Strategy and Plan of Action for a Safer World : Guidelines for Natural Disaster Prevention, Preparedness and Mitigation).

Πλαίσιο Δράσης του Χυόγκο (Hyogo Framework for Action/HFA)  2005-2015

Στην 2^η Παγκόσμια Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για τη Μείωση Κινδύνου Καταστροφής, η οποία αποτέλεσε το επιστέγασμα της μέχρι τότε Διεθνούς Στρατηγικής για τη μείωση των καταστροφών, διοργανώθηκε στην πόλη Κόμπε (Kobe) της επαρχίας Χυόγκο (Hyogo) της Ιαπωνίας τον Ιανουάριο του 2005, στον απόηχο της μεγάλης καταστροφής από το τσουνάμι στον Ινδικό Ωκεανό το 2004. Διαμορφώθηκε το HFA, το οποίο υιοθετήθηκε από 168 Κράτη, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Το HFA είχε δεκαετή ορίζοντα εφαρμογής (2005 – 2015). Σκοπός του ήταν η ουσιαστική μείωση των απωλειών από καταστροφές, τόσο σε ανθρώπινες ζωές, όσο και στο κοινωνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό κεφάλαιο των Κοινοτήτων και των Κρατών και είχε τρεις στρατηγικούς στόχους:

• Την ενσωμάτωση της μείωσης της επικινδυνότητας των καταστροφών στις πολιτικές και το σχεδιασμό της αειφόρου ανάπτυξης.
• Την ανάπτυξη και ενδυνάμωση θεσμών, μηχανισμών και ικανοτήτων για τη δημιουργία ανθεκτικότητας στους κινδύνους.
• Τη συστηματική ενσωμάτωση προσεγγίσεων μείωσης της επικινδυνότητας στην εφαρμογή προγραμμάτων ετοιμότητας αντιμετώπισης και αποκατάστασης εκτάκτων αναγκών.

Η επίτευξη των στρατηγικών στόχων, μέσω πέντε προτεραιοτήτων (piorities for action)

1. Την αναγνώριση της μείωσης της επικινδυνότητας των καταστροφών σε εθνική και τοπική προτεραιότητα συνοδευόμενη από ισχυρή θεσμική βάση εφαρμογής.
2. Την αναγνώριση, αξιολόγηση και παρακολούθηση των κινδύνων καταστροφών και την ενίσχυση της έγκαιρης προειδοποίησης.
3. Την χρήση της γνώσης, της καινοτομίας και της εκπαίδευσης προκειμένου να δημιουργηθεί μία κουλτούρα ασφάλειας και ανθεκτικότητας σε όλα τα επίπεδα.
4. Την μείωση των παραγόντων κινδύνου.
5. Την ενίσχυση της ετοιμότητας έναντι των καταστροφών σε όλα τα επίπεδα.

Πλαίσιο Σεντάι για Μείωση του Κινδύνου Καταστροφής (Sendai Framework for Disaster Risk Reduction/SFDRR) 2015-2030

Η 3η Παγκόσμια Διάσκεψη του ΟΗΕ για τη Μείωση του Κινδύνου Καταστροφής πραγματοποιήθηκε στο Sentai της Ιαπωνίας, στις 14 με 18 Μαρτίου 2015. Το πλαίσιο Sentai εγκρίθηκε στη συνέχεια από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ με το ψήφισμα A/RES/69/286 στις 3 Ιουνίου 2015 και θεωρείται ως ο διάδοχος του πλαισίου δράσης του Hyogo 2005-2015.

Το πλαίσιο Sentai έχει πεδίο εφαρμογής σε κινδύνους μικρής και μεγάλης κλίμακας που προκλήθηκαν από φυσικές ή ανθρωπογενείς δράσεις, καθώς και για τους περιβαλλοντικούς, τεχνολογικούς και βιολογικούς κινδύνους.

Αναμενόμενο αποτέλεσμα του πλαισίου είναι η σημαντική μείωση των καταστροφών και των απωλειών ζωής, των μέσων βιοπορισμού και της υγείας καθώς και στα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, περιουσιακά στοιχεία προσώπων, επιχειρήσεων, κοινοτήτων και χωρών.

Σκοπός του πλαισίου είναι η πρόληψη νέων και μείωση των υφιστάμενων κινδύνων καταστροφών μέσω της εφαρμογής ολοκληρωμένων και χωρίς αποκλεισμούς πολιτικών και θεσμικών μέτρων, που εμποδίζουν την έκθεση στον κίνδυνο και την ευπάθεια στην καταστροφή, την αύξηση της ετοιμότητας για απόκριση και αποκατάσταση και ενίσχυση της ανθεκτικότητας.

Στο SFDRR επιλέχθηκαν 7 (επτά) δείκτες-στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν και οι οποίοι πρέπει να αξιολογούνται σε εθνικό επίπεδο ως εξής.

1. Να μειωθεί σημαντικά η θνησιμότητα από παγκόσμιες καταστροφές μέχρι το 2030.
2. Να επιτευχθεί αντίστοιχη μείωση στον αριθμό των ατόμων που πλήττονται από καταστροφές.
3. Να μειωθούν οι οικονομικές απώλειες από καταστροφές σε σχέση με το παγκόσμιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) μέχρι το 2030.
4. Να επιτευχθεί ουσιαστική μείωση ζημιών από καταστροφές σε κρίσιμες υποδομές και βασικές υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων υγειονομικές και εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις κτλ, μέσω της ανάπτυξης ανθεκτικότητας τους.
5. Να αυξηθεί ο αριθμός των χωρών με εθνικές και τοπικές στρατηγικές μείωσης του κινδύνου καταστροφών μέχρι το 2020.
6. Να υπάρχει ουσιαστική ενίσχυση της διεθνούς συνεργασίας για τις αναπτυσσόμενες χώρες μέσω επαρκών και βιώσιμων υποστηρικτικών δράσεων συμπληρωματικών προς τις εθνικές τους ενέργειες για την υλοποίηση του εν λόγω πλαισίου.
7. Να επιτευχθεί ουσιαστική αύξηση της διαθεσιμότητας και της πρόσβασης σε συστήματα έγκαιρης προειδοποίησης πολλαπλών κινδύνων

Όπως ζήτησε τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ η γραμματεία των Ηνωμένων Εθνών για την Διεθνή Στρατηγική Μείωσης των Καταστροφών (UNISDR) λειτούργησε ως συντονιστικό όργανο στη Δεύτερη και Τρίτη παγκόσμια συνδιάσκεψη.

---

Α.Κ.

 

Ακολουθείστε μας στο FB: https://www.facebook.com/ppattikis/